Hasretine Geldim

Günlerdir dolaþýrým þu heybetli daðlarda,
Baþý hayli dumanlý, yaslý, dertli daðlarda.
Özlemiþim yýllardýr geçmediðim yollarý,
Dört bir yaný kaplamýþ; yavþan, kekik dallarý.
Ýçimde bir sevinç var, yüreðimde merhamet,
Yürüyorum böylece ben Allah’a emanet.
Hasretimden depreþti kalbimdeki heyecan,
Cývýldaþýyor kuþlar, dört yanýmda aþiyan.

Yavaþ geçsin zamaným doya doya gezeyim,
Bu eþsiz manzarayý boydan boya gezeyim.

Ýlerledim bir müddet, ulaþtým tam tepeye,
Benzettim Toroslar’ý pýrlanta bir küpeye.
Bin bir çeþit nebat var hayat dolu ormanda,
Huzur da var ortamda, dertlilere derman da...
Dallarýndan sarkmýþlar hep yaban erikleri,
Bekletmeyeyim artýk þu bizim Yörükleri.
Yüzüme su çarpayým, Sarý Taþlý Çeþme’den,
Çadýrlara varayým, gün batýya düþmeden.

Hangi yere bakayým, hangi sudan içeyim?
Her karýþý hatýra, bakýp nasýl geçeyim?

Yürüyorum otlakta, papatyalar kokuyor,
Ne Büyük Bir Sanatkâr, böyle güzel dokuyor.
Bakýyorum güneye, gelincikler kýzýlý,
Bin bir renkli çiçekler sýra sýra dizili.
Hepsi birden tutturdu yanýk, hazin bir türkü,
Söylenen o türküyle zenginleþti bu öykü.
"Çiðdemli yazýlarý, körpeydi kuzularý,
Allah anlýma yazmýþ bu kara yazýlarý.”

Bitmeyin zamanlarým, bitmeyin nolur bugün.
Belki ömrüm yetiþmez, hayat son bulur bugün.

Þu ihtiyar aðaçla bir hasbihal edeyim,
Sonrasýnda nereye isterseniz gideyim.
Henüz beþ yaþlarýmda tanýþmýþtým onunla,
O zamanlar gözlerimle konuþmuþtum onunla.
Üveyikler yurt tutmuþ, yuva yapmýþ dalýna,
Kovuðunda arýlar, petek örmüþ balýna.
Nergisler el ettiler þu karþýki yamaçtan,
Kýskanýyorlar beni beþ yüz yýllýk aðaçtan.

Aradým koyaklarda çocukluk yýllarýmý,
Aradým özlemimle o yokluk yýllarýmý.

Koruluktan geçerken gülümsedi ardýçlar,
Seslendi uzaklardan, su içtiðim sarnýçlar.
Özlemiþler belli ki yýllar geçti aradan,
Otuz altý yýl sonra geçiyordum buradan.
Dediler ki hep birden; "beyazlamýþ saçlarýn,
Ýhmal ettin bizleri katmerlendi suçlarýn.
Ýnsan sevdiklerini, býrakýr da gider mi?
Gölgemizde eðlenip vefasýzlýk eder mi?”

Öne eðdim baþýmý, yutkundum bir kaç kere,
Öylece kalakaldým soluksuzca bir süre.

“Baþým öne eðdiren sanmayýn ki utancým,
Dinleyin anlatayým, dinsin benim bu sancým.
Iþýk yoktu, yol yoktu, mecbur kaldým gitmeye,
Mecbur kaldým sizleri böylece terk etmeye.
Taþ duvarlý, sývasýz, toprak damlý evleri,
Anýlarla býraktým, içi gamlý evleri.
Iþýltýlý bir hayat çaðýrmýþtý ‘gel’ diye,
Gözlerimi boyayýp sundular bir hediye.”

Bir yudum suya hasret beklediðim akþamlar,
Hayalleri uç uca eklediðim akþamlar.

Artýk, bundan sonrasý benim için milattý.
Þehre göçmekten gayrý her þey teferruattý.
Ulaþmak için çýktým, yürüdüm geceleri,
Anlatmakla bitmez ki daha var niceleri.
Cazip gelen ne varsa yýðmýþlardý þehire,
Ýstesem de imkânsýz, tercih yoktu tehire.
Kopardýlar köyümden, hepsi de bir plandý,
Þehirler hep “gerçekti”, köyler külli “yalandý.”

Çýkalým bu girdaptan, dönelim mevzumuza
Daha çok yer gezelim, verip omuz omuza?

En son gördüðüm zaman þu dere coþuyordu.
Derenin kenarýnda bir adam koþuyordu.
O adamýn üstünde bembeyaz bir elbise,
Yaklaþýnca gördüm ki babam imiþ meðerse.
Ah babam, sen ömrünü bu daðlarda tükettin,
Yine Allah bilir ya, sen cenneti hak ettin.
Tüm babalar, analar babam gibi yaþadý.
Neticede, evlatlar köyü þehre taþýdý.

Zaman geçti anladým yanlýþ imiþ olanlar
Harabeye döndürdü þehirleri talanlar.

Ne komþuluk ne dostluk, aramayýn yok oldu.
O deðerler tükendi, onlar öldü, çok oldu.
Sevgiyi helak etmiþ, parasal pazarlýklar.
Doldurmuþ caddeleri, çok katlý mezarlýklar.
Köyleri bitirdikçe kýsýtlandý üretim,
Yaylalar öksüz kaldý, yazýlarsa hep yetim.
Tarlalar tohum bekler, aðlýyor Anadolu,
Evlatlar gurbet elde, sýlalar ana dolu

Tükenmiyor arzular, çaðýrýr daðlar beni,
Ah benim özlemlerim, kavurur, daðlar beni.

Sosyal Medyada Paylaşın: