SEN

Ne kadar çok sevmiþtim, sana ne çok tutkundum,
Sesini duyduðum an, pek bahtiyar olurdum.
Ýçimde büyüterek, sana ben bir aþk sundum,
Hüzün nedir bilmezdim, senle huzur bulurdum…

Ýlkbahar mevsiminde, sen sevda bahçesinde,
Henüz yeni yeþeren, çok güzel bir çiçektin.
Yorgun kelebek dahi, can bulur nefesinde,
Benim için böyleydin, var olan bir gerçektin…

Ýsterdim ki her insan, ben gibi aþkla dolsun,
Böyle düþünüyordum, inanki düne kadar.
Ama çok yanýlmýþým, bana yazýklar olsun,
Ta ki gerçek yüzünü, gördüðüm güne kadar…

Artýk aþk bahçesinin, sade solgun gülüsün,
Ellerinle içimde, mezarýný kazmýþsýn.
Meðer sende kalp yokmuþ, sen ruhen bir ölüsün.
Meðer ne kötüymüþsün, ne kadar gamsýzmýþsýn…

Bir zaman Boztepe’ye candýn, canandýn, yardýn;
Seni uðurluyorum, gözlerim de yaþ ile.
Ruhumu çok incittin ve de kalbimi kýrdýn,
Sol göðsünün altýnda, taþýdýðýn taþ ile…
Sosyal Medyada Paylaşın: