Maziye haps olan sen vefasýzýn piþmanlýðýný , Deiyor’ki verdiði sözlerde durabilseydi, Baharlarýmýza güneþ olup doða bilseydi, Viran eyledi en ucra yerime sarayýný kurabilseydi, Ellerim saçlarýna papatyalardan taçlar yapardý...
Bir vakitler bende yaktýðý ateþi söndürmeseydi, Kapýsýna kul olmaya razý gelen bedenimi, Sözleri ile yel edip tozlarla savurmasaydý, Zalim gurbeti cana mesken saydýrmasaydý, Sevdiði bütün sözler dilde ikrar olurdu ona dökülürdü...
Gördüðü rüyalara deðilde gönlüne misafir eyleseydi, Her bir vakit hal hatýr sormayý bilseydi, Ona cennet saydýðým baðrý sinemde yer edinseydi, Gövdeden kopardýðý kollarýmda kalmayý bilseydi, Zülüfleri þahitliðinde aþkýn teri olup tenine akardým...
Hýrçýn nehir sullarý gibi sonsuza çaðlamasaydý, Dert ortaðým olup derdime derman olsaydý, Gider iken bir baþka iklimlere gül olmaya, O son vedaya bir tutam piþmanlýðý katabilseydi, Yine amasýz dönüþüne açardým bütün kapýlarýmý...
Geç kalýnmýþlýkla nafile boþa göz yaþý dökersin, Eserin ben aþýðý usandýrýr bir garip seferdeyim, Geçmiþim özümden gayri dönemem sözümden, Sözlerim kor ateþin harý olup baðrýnda alevlensin, Düþtün gözümden zararýn ziyanýn býrak kar kalsýn...