sen ve ben sevgili birbirine çok uzak, enlem ve boylamlardayýz. ben çaresizlik çölünde susamýþ, sevgin ekvator yakýcý bent olmuþ bedenime.
yanardaða döndüm lavlarým kendimi yakmadan, sessiz akan hüzün yagmurlarýmla, söndürdüm içimdeki volkaný. gözden akan yaþlardan ýsýndý okyanuslar.
yoruldum beynimdeki neden niçin nerede fýrtýnasýndan. kabuðuma çekildim yalnýzlýðýn kollarý sarýdý beni. sevdim bu huzru bu sessizliði.
ne kadar sürer sabýrla beklerim gecelerce, bir gün gelecek elbette içimdeki küllenen volkan tekrar canlanacak. iþte o zaman çöllerde yaðmurlar yaðacak, denizlerde dalgalar çoþacak, martýlar dans edecek, gecelerimi mavi yýldýzlar aydýnlatacak, güneþ ay rakip hep parlayacaklar.
kokularý büyüleyici tanýnmamýþ renkte açacak lavantalar güller, ayrýlýk kelimesi silinecek dünyadaki tüm sözlüklerden.
biliyorum vakit gelecek biz seninle sevgili enlemle boylamýn kesiþtiði, ebedi nokta olacaðýz. tek bir nokta..........
HAYAT AYIKOL
Sosyal Medyada Paylaşın:
HAYATO Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.