geçmiþi tamir edip duruyorum aklýnca ben beni hem de seni söz yoruldu güç tükendi yok çözüm içim týklým týklým hüzün
unutanla unutulan ’nýn arasýnda ki uçurum gitgide derinleþti, gülüþlerinin ýþýðý dünün karanlýðýnda kaybolup gitti rüzgara söyledim bundan böyle taþýmayacak sesi mi koku mu sana bir daha ayak iz’ime denk gelmeyecek ayak izin
yaþanmamýþ düþlerin kovaladýðý gecelerde geleceðin gerçeðine açtým kapýmý hiç sahip olmadýðýný kaybetmek neden acýtýr ki insanýn canýný
benim olmayan bakýþlarýn benim olmayan gülüþlerinin bitti tutsaklýðý koyverdim sevin !