YÂR DEDİĞİM!..

Gül kokan sokaklar ölüm sessizliðine bürünmüþ
Sinsi bir karabulut çömüþ memleket üstüne
Yürekler yangýn yeri, tüsinami korkusu
Yaðmur deðil, koca bir afet inecek üstümüze
Etrafýmýz sarýlmýþ, çýngýraklý yýlanlar her yerde
Kurtarýcý (!) diplomalý kara cahillerde içi boþ laflar...

Sývasýz evler, damý delik hanelerde al bayraklar
Elinde kýnasý çýkmamýþ kanayaklý gelinler
Gönüller tarumar, þakýyan bülbüller suskun
Salyalý itler milli mecliste (!) havlarken
Servetimize konarlar, canýmýzý alýrlar; suskunsun
Sen Mustafa Kemal’in askeri Türk oðlu Türk’sün!..

Ey sevgili!.. Senin de mi kanýn kuru düþmanýna
Þehit verirken asil Türk, sýzlanman mý
Þiirine gelip beðeni attý diye kuyruk sallama
Koþar adým gider, hainlerin sayfasýna dalarsýn
Ýki yüzlü olma dedim sana kaç kez, dinlemedin
Yollarý mý ayýrsam seninle, bilemedim yâr dediðim...

Zafer Direniþ
...
Sosyal Medyada Paylaşın: