Asýl korkum
Sen kentin arka sokaklarýndayken baþlýyor
Katran gibi bir yalnýzlýk
Zifiri bir korku sarýyor bedenimi
Hiç kimsenin bilmediði bir hazana sarýlýyorum
Sen kendi sevinçlerinde yoðrulurken
Ne tuhaf deðil mi?
Ben kendi dualarýma mahkum oluyorum
Ellerim titriyor
Bedenim soðuyor
Suskun kalmam gerekirken belki de
Sana dualarýmla susuyorum
Ben yaz aþklarýnda yakamozlara mahkumken
Bir gonca gül olup,
Solmayý beklerken
Ne çok yabancýlaþtýn tomurcuklarýma
Ne çok vicdansýzmýþsýn dikenler yanýnda
Oysa ne tuhaf deðil mi?
Dualarýmda bile nokta deðilsin artýk…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.