Canýmýn bamtelindesin. Þu akan inciler yüreðine deðsin.. Ne haldeyim bilemezsin. Bilsen de hissedemezsin. Yaþarken en ücra yerinde aydýnlýðýn, karanlýðýma sakladým seni.. Kimseler görmesin , kimseler bilmesin diye.. Karanlýðýmsýn benim,sadece içimi aydýnlatan yalnýzca yüreðimi ýsýtan.. Herkes kör kuyu sansýn hayallerimi. Halbuki ne uçsuzluk var senin ellerinde. Hadi tut þu üþüyen ellerimi, kurtar bu kör odalardan.. Bak,güneþ karþýmda.. Karanlýðýn güneþi nedir bilir misin sen..?? Gözlerin…. Kimseye baðýþlamadýðým gecemin güneþisin sen… Ben mi hükümdarým; sen mi dilenci…… Ben kimseye baðýþlamazken gecemi, sen bana baðýþla gözlerini… Hep dili baðlý gezdim gündüzlerde.. Kalabalýðýmýn tenhasýndaydýn oysa.. En koyu gürültüde bile dinledim senin sessizliðini.. Ey dilimi,gecemi ve beni lâl eyleyen… Gel ve aydýnlýðým ol… Ya da git ve karanlýðýmda KAYBOLLL!!
Sosyal Medyada Paylaşın:
gülsemi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.