Bir nergis neden ölür veya bir ölüm neden nergis kokar -Karanlık_
Bir nergis neden ölür veya bir ölüm neden nergis kokar
Saçlarý daðýnýk gecenin zifir karanlýðýnda uyuyor sokak çocuklarý ceplerinde yüzünden eski, mavi çatýlý bir kimlik en delikanlýsýndan mahalle adý ve doðum yeri boþ býrakýlmýþ bir öksüzlük pantolon cebinde açýlan delik yanaklarýnýn solgunluðu semtine hiç uðramayan sarý otomobillerin kederi sefillik iþlemiþ yorganýnýn satýr aralarýna ki üçüncü sayfanýn en tuhaf haberi örtüyor sýrtýný rüzgâr gülümsüyor sokak çocuklarýna en öfkeli bakýþýyla zatürreyi anlatýyor saðlýk köþesinde en janti kelimeler
bir ses bölüyor þafak vaktini yarýný bahar bilirdik ve çiçekler açacaktý avucumuzda, gül dönmese de Edip Cansever’e selam çakýyor omuzunda rütbesi olmayan dilsiz mýzýkacý kekeme kemancýnýn kömür kokuyor týrnak aralarý ve kül dönüyor avucunda harf devrimi öncesini anýmsatan öðrenilmiþ çaresizlik diyor yaþamak için enkaz altýndan bulduðu kitap tövbesini dillendiriyor ve fýsýldýyor duasýný “Rahman ve Rahim olan Allah’ýn adýyla” yeþil bir bahçeye dönüyor münzevi kaldýrýmlar ve ilk harfi büyük yazýlýyor ölümün çünkü cennet en güzeli ve en büyüðüdür yer adlarýnýn
cebinden mavi çatýlý kimliðini çýkarýyor mahalle adý: Lamekân yýkýlan evlerin piçliðine üzülüyor üç numara traþlý komþu çocuklarý yemiþsiz bir bahçede kaç kuzu otlar diye düþünürken müteahhitler eskiyen gazete kaðýdýnýn ekþimsi kokusu donduruyor sýrtýný tüm sokak çocuklarýnýn yine de manþet olmuyor erken ölümleri miras býrakan zatürre hastalýðý sadece duaya sýðýnmak kalýyor “Rahman ve Rahim olan Allah’ýn adýyla” tüm kelebekler intihar ediyor kentsel dönüþümün yýktýðý kerpiç sokaklarda
çalýntý bir þiir deðildi göðe haykýrarak okuduklarý ama gül dönecekti yine de avucunda afili kelimeler kurttu boðazýný tavus kuþlarýnýn bunu kimse bilmiyordu Azrail’den baþka biraz “Mor Külhani “ doldurdu çay bardaðýna tavþan damarý renginde sýrf kan akmasýn diye peynirsiz sofralarýn kurumuþ ekmeðinin üstüne kolsuz darbukacý içini çekti “þiirimiz yaradýr abiler” avuçlarýna üfledi tüm çiçeklerin gözlük camlarýný meþe yapraðýyla silen ihtiyarlar alay etti en çok þiirin adýyla yarasý yoktu
son kez camýndan baktý dünyanýn sokak çocuklarý ve son kez baðýrdý “ölmek en onurlu eylemdir aldýðý nefesi yutkunamayanlar için” duymadý hiç kimse elinde sur ile bekleyen Ýsrafil’den baþka…
Sosyal Medyada Paylaşın:
-Karanlık_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.