öyle çok özledim ki ellerini bir mektubun zarfýný yýrtar gibi yýrttým kenarýndan elinin deðdiði ebruli düþlerimi...
daðlara baktým ýraðýndan mor daðlar yakýnýnda dal uçlarý gül aðlar...
döndüm kendime öyle çok özlemedim ellerini dedim fýsýldayarak...
yýrtýk ve kirli bir bohçaya koyup asýrlýk bir dala assam yüreðimi yahut bir aralýk günü karankýnýn suyunda yusam meþe külünde durultsam yýllarýmý...
göçüp gidiyor toprak bile topraktan can tenden gider gibi
öyle çok özledim ki gözlerini ay aydýnlýk geceler gibi ýþýl ýþýl karankýya giden yol.. vakit dar deðilse dar deðilse vakit yarsa yüreðime kaparým gözlerimi gül vaktidir..
öyle çok özlüyor ki insan yol diyor umarsýzlýðýna gül diyor karamsarlýðýna ve yan diyor sadece yan sadece yan an/a
her þeyin bir hiç yaný var dünün hiç yaný günün hiç yaný ve umudun hiç yanýnda senin ellerin var senin gözlerin... senin...
karanký günlüklerinden kiraz 18/12/2023
Sosyal Medyada Paylaşın:
n.kaygısız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.