beni sevdalarýmdan tanýrlar
mor alacasý sabahlardan
kimi uçuþan toz iken sokaklarda
önce mavi silinip kaybolurken
akþamlardan
þu kör karanlýklar yok mu
ayrýlýk saatlerinin davetsiz misafiri
yürek yüreði göremeyince
rüzgarlar nerden bilsin nereye eseceklerini
gece uzadýkça uzar da
sanki uzak bir köþede kaybolmuþ bir çocuk gibi
senin için aðlarým
seni kaybetmek korkusuyla
bir titrer ki ellerim
ellerine sarýlýr ellerim
içteki bir ses
der ki bir gün
bulamazsan yaný baþýnda
kanayan bir yaran gene olacak nasýlsa
o dem çýðlýðýmý kesen
ölüm acýlarý gelir aklýma
gözyaþýyla kandýrmayý denerim kendimi
bir asýr kadar uzun
ve bir an kadar kýsadýr günler
gelir ve geçerler
durduðu yerde duran
hiçbir yere gitmeyen
küf kokan
gýcýrdayan
duvardan dýþarýya açýlan pencereden
içeriye senin kokunu taþýyan bir rüzgar dalar
kentin uðultulu yalnýzlýðýndan
dallarý pencere hizasýna kadar uzanan
erik aðacýndan kolaylýkla birkaç tane alýrým
o erik aðacý
o rüzgar
o takvim yapraklarý
ve o ses
hep böyle
hep seninle manalý
razýyým
silinmeye
iptal edilmeye
hiçbir þey olmaya
hiçbir þey olmamaya
razýyým
unutuluþa
yok olmaya
sadece yanmaya
diri diri yanmaya
top top sýcak kül olana kadar yanmaya
yüreðinde
razýyým
ve diriliþe
ve yokluða
çünkü hayat bir aþk iliþkisidir
kendi varlýðýn içinde yok oluþtur
geriye ben diyebilecek hiçbir þey kalmadýðý ana kadar
öyledir
gözlerinin içine bakarken
içimde atan kalbin her vuruþuyla
senin olduðunu anlarým
zor olan anlamaktýr
zaten
gözlerim uzaða uzanýr gibi
iklimin rengine kapýlýp giderim
zaten ben günü hiç sevmedin ki
günün saatlerini
hýçkýran dakikalara benzeyen
akþamlarý da
telaþlý
aðýr aksak
günün sonu ölümdür
gün dediðin
bir zamanýn yasý
bir zamanýn aynasý
akþamýný yormadan
gün sandýðýn bir gitmek
ve bir ölmek için vardýr
en çok
gözümü kapatsam
en çýlgýn hasretler
eþlik eder aklýmdan geçenlere
üstüne adresinin yazýldýðý yere
kanatlanýr bir vuslat masalý
aþkýn ilacý vuslattýr zaten
iç çekerek derin-derin
benim baþýmdan geçendir
en çok
redfer