İsimsiz şiir

Ey sýrdaþ çeþme, ey ölümsüz pýnar!

Kuþlar senin etrafýnda cilveleþirler,

Suyundan içip yýkanýp oynaþýrlar.

Aþýklar senin baþýnda buluþurlar,

Dostlar suyundan içip hasret giderirler.

Hayraným sonsuzluðu anlatan güftene

Ve bizlere ritim tutturan bestene senin.

Hiç durma hep böyle coþkulu ak,

Týpký çocukluðumda seninle tanýþtýðým günlerdeki gibi.

Dertleþ benimle, benim seninle dertleþtiðim gibi,

Anlat, dökül bana tüm sýrlarýný,

Týpký benim sana döküldüðüm gibi...

Ey dert pýnarý, ey sevda çeþmesi!

Senin mermer taþýnda gördüm ben;

Ayrý düþen aþýklarýn

Ve ayrý düþen arkadaþlarýn gözyaþlarýný.

Senin suyundan içip þimdi,

Uzak diyarlarda memleket hasreti çeken,

Göçebelerin aðýtýný da gördüm

O mermer taþta ben.

Sen de, tanýdýk simalarý görmeyiþin,

Unutulmanýn hüznü içindesin belki þimdi,

O gizli çýðýrýþýnda görüyorum bunu.

Unutmam, asla unutamam ben seni;

Dertlerimi, sevinçlerimi, aþklarýmý paylaþtýðým

Ve isimsiz aþk þiiri yazýlý o mermer taþýný

Özenle temizlediðim günleri...

Ne diyordu o isimsiz þiirde:

"Keþke, aþklar da, hiç kurumayan çeþmeler gibi hep sonsuzluða aksa

Keþke, Leyla ile Mecnun ’un aþký, bir sanrýnýn ürünü olmasa."

Cahit Fýkýrkoca
09.12.2023, Ankara








Sosyal Medyada Paylaşın: