Sonbahar

Ýkameti hoyratlýkta rüzgarýn
Boþluklarda aranýr;
Adý konmayan tüm bakýþlar.
Gün ölmekte þimdi
Gün can çekiþmekte
Ve bir yürek kanar durur uzak bir köþede
Deniz suskun..
Sahil suskun..
Zaman suskun…
Tek bir alev oynar billur þiþede..

Bacasý tüten bir gemi geçer uzaklardan
Dar sokaklardan bir kedi…
Sarý sarý yapraklarý dökülür aðaçlarýn
Hüzün damlar kaldýrýmlarda bir keman sesi..
Yine yalnýz…
Yine mahsun…
Yine ben gibi tek baþýna Kýz Kulesi…

Siner buharý camlara
Ýnce belli bir çay bardaðýnýn...
Solar yapraðý, bahçelerde açan her gülün...
Boynu düþer,
Þevki düþer,
Gölgesi düþer Eylül’ün…
Yeniden doðar küllerinden yeniden
Gözlerin deðmiþ tüm hatýralar
Mevsim sen vakti þimdi
Mevsim Sonbahar...

Abdurrahman Tümer
Sosyal Medyada Paylaşın: