Yarına var olmak

"Ölmekle, özlemek arasýnda sadece iki harf vardýr"

varlýðýmýz birilerine huzur verirken,
diðerinin ruhunu nasýlda daðlar...

burasý eksik ruhlarýn gezeni diyorken þair.
insan bir bakýþla esir edilirmiydi hislerine?...
Ya da, bir anýný bin kez yaþar ve o an da kalýrmýydý hiç?...

Aþk iradeyi tüketen bir sömürü þekli olsa da!
anlamsýz bir yaþama dönüþmez miydi,
kaçýrdýðýnda; hayat..?

asýl kalbimizi duymak deðilmiydi kendini bilmek,
ve beklentisiz sevmek...
Sadece bir ses, bir söz duymak ihtiyacýmýzdý,
bir sonraki günde var olmak için.

kýrgýnlýklarýmýzýn kör düðümüdür,
yürek yaralarýmýzýn derinliði.

kabulüne sýðýnmaktý þiirilerin bütünü,
kabulsüz dualarýmýz olmuþken.

oysa kalpleri bir olanlarýn,
hayalleri, gözyaþlarý, gülüþleri hüzünleride bir olurdu..

umudu birlikte sahiplenmekti aþk,
kabuðumuzu bir bir soyarken hasret...

ALÝYE UYANIK/BOZOK KIZI
12.06.2023/ Çanakkale/Dalyan
Sosyal Medyada Paylaşın: