KIŞ GÜNEŞİ ALEVLENDİRSİN AŞKIMIZI

gönül daðýma karlar yaðdý, ocaðým söndü sensiz
zemheride býrakýp gittin nedense anlamadým
oysa çok sevmiþtin ben seni ta yürekten
mavi güller sermiþtim gelip geçtiðin yollara
lavantalar dikmiþtim bahçeme sen koksun diye
þimdi ocaðým tütmez, çayým demlenmez oldu
yokluðuna benliðim, ruhum kaybolup gitti
boynu bükük çocuklar gibiyim asi sokaklarda
bazen berduþ ayyaþlar durumuna düþürdün beni...

benim bir kinim, nefretim, bedduam yoktur sana
gidiþine dertli dertli yaþlar döktüm sadece
geri dönmene Tanrý’dan dileklerde bulundum
her vaktin namazýnda ne dualar ettim
gün batýmlarýnda müjdeli yarýný bekledim
ak güvercinlerle selamlar, sevgiler yolladým
gecelerin yalnýzlýðýnda ela gözlerinde demlendim
kapýmýn ziline vurulduðunda sen sandým
umutlarým boþa çýkýnca kapý önünde yýðýlýp kaldým...

Kaç mevsim geçti, kaç baharda bekledim seni bilsen
her zorluða göðüs gerdim, sabrettim
derviþ misali tefekküre daldým, boyun büktüm
gel, gel artýk kalbimin sancýsýna ilacým ol
oyuk oyuk yaralarýma aþk neþterini vur ölmeden
üç günlük dünyanýn kahrýný çekmeye deðer miydi
ortalýðýn vesvesesi ne hallere düþürdü bizi
kem gözlerden uzak kýþ güneþi alevlendirsin aþkýmýzý
kalbimizdeki sevda güneþi aydýnlatsýn gönlümüzü...

Zafer Direniþ
...


Sosyal Medyada Paylaşın: