Gülnihal

bilmezdim önceden
bu kapý ardý gülmelerini
bu zamansýz kýkýrtýyý
gözlerimdeki sarý kupür perdeler
ve ellerimdeki alaz soðan halkasý
bitmeyen ömrüme dikiþ bu nasýrlar
gelmeyen gölgelerin ardýnda kaldým
bitmeyen yarýnlarýn zamanýnda...

hani açýlsa bu kapý ve ardýnda sen
beyaz bir gelincik tülünde gelse rüyalarýn
kýrmýzý bir gonca gülünde
inan ardýmdaki sýrýtmalarý
ve kirlenmiþ anýlarýmý
teyellerdim sensiz
yýllara...

ah!
Gülnihal sokaðýn hýrçýn kýzý
açmamýþ güneþlerin dili
geçmeyen adýmlarýn
toz duman seli
sürüklendim
kapý önlerinde
dil üzengisinde
bir kýsrak eyeri
iþçiliðinde...

ömrüm ki;
sana adanan baharlarýn
dipsiz geçen kuyusu
kapý kertiklerinin
dilsiz düðmesi
olmamýþlarýn
dal sürgünü

hadi adayalým ruhumuzu
gülbahara açýlan kapý

Gülnihal...


Sosyal Medyada Paylaşın: