Klişe Yalnızlık Fakültesi

böyle zemheri robotlarý düþerken gökten
iliklerime kadar da üþürken ben
bir bir banallaþýr hayallerim
kýsýr bir döngü içinde...


mahkum düþerim o vakit
aðustos böceklerinin þenliðine
genzi yakan gübrenin kokusuna
ve uçarý ellerimle seviþen
gelincik ovalarýnýn çer çöpüne


dikenler batar yalýn ayaklarýma
koþmak koþmak koþmak
ve kuþ dili konuþmak isterim


henüz bir nimetken güneþin sarýsý
ve bir söðüt aðacýnýn gölgesi
son meskenim olsun isterim


yalnýz ve üryan bir ýrmaðýn
kovdukça kovalayan* melodisine
ah, öylesine muhtacým…


ve þimdi ben
bu organik ütopyamýn adýný
”kliþe yalnýzlýk fakültesi” koyarým


*Özdemir Asaf



H. Korkmaz, Kasým 23 Sthlm

Sosyal Medyada Paylaşın: