GEÇMİŞİNİN ÇIĞLIĞINI DUYAN VAR MI?

Afrika’ nýn þartlarý gibidir þairliðim.
Susuzum!
Bir kuru yudum yeþertecekti umutlarýmý.
Açým!
Bir içten lokma deðseydi dudaklarýma doyacaktým.
Bir kemik kalemim
Bir deri sitemim
Bir kalp dolusu sýzým
Çatlak dudaklarýmýn her bir çizgisinde sansürlü dualarým
Ýçi tuz dolu aminlerim
Ýki yakasýný bir araya getiremediðim felçli nefretlerim var örtüsüz soframda.

Bilirim;
Her sofra kýymetli deðildir helal lokmalar arasýnda...
Ben geçmiþimin çýðlýðýný gömdüm aç mezarýma.

Peki ya sen?
Ýç intizamý bozuk bir þehrin
Dýþ nizamýna kanýp ölmemek için
Kendiyle savaþan sen!

Kaç öyküye yol arkadaþý oldun kimbilir...
Çölünün ortasýna kaç suskunun kara gölgesi düþtü...
Ýliklerine kadar rahmet yaðmalý o halde...
Ölü yýllarýnýn üstünü ört doluca bir kürekle.

Ört ki;
Yarýnlarýnýn inceliðine dokunmasýn feryatlar.
Dünden dönerken, umutlarýna saplanan hançeri hayatýn rengine boya
Kýrmýzý hariç!

Boya ki;
Kana bulanmýþ gözlerini diriltebilsin yeniden.
Güneþin batýþýna þahit tut bu kutlu doðumu.

Tut ki;
Her yeni doðum da yansýsýn çeliðine çarpa çarpa...
Kulaklarýndan lafzýn zulmünü çýkar yaz mezar taþýna.

Yaz ki;
Kaðýttan kuþlar, odundan enstrüman yapan sen
Tükendim dediðin yerde yeniden diril.

Suskunluðuna týrmanan dikenlerle süsle o mezarý.
Süsle ki;
Gören dokunmasýn geçmiþin çýðlýðýna.

Afrika’nýn þartlarý gibidir þairliðim.
Dikenlerin sulanmaya ihtiyacý yok.
Ýyi bilirim.



Sosyal Medyada Paylaşın: