Ey aþýk boþuna aþýðým deme!
Aþýkta bulunmaz, bu denli inat.
Eðer aþýk isen, her haltý yeme!
O çaldýðýn sazý bir kenara at!
Ah edip, inleyip, türkü söylersin,
Kendini kandýrýp, gönül eylersin.
Soruyorum sana, böyle neylersin?
Karga bile boþa, etmezken feryat.
Sevdim dediðine, sözde vuruldun,
Sen aþkýn tahtýna, nefsle kuruldun.
Heyhat ki, bu yolda, boþa yoruldun;
Aþkýn cahilisin, hem de katbekat.
Gerçekte sevdiðin, senin özündür,
Gidip vurulduðun, senin yüzündür,
Görüp, beðendiðin, senin gözündür,
Kendine hasretsin, beklersin vuslat.
Varlýk ne, yokluk ne, fikir yordun mu?
Bir hiçlik içinde, dönüp durdun mu?
“Ben kimim?” Kendine, bunu sordun mu?
Sen kimden, kim için istersin murat?
Aslýnda gerçekte, bir damla suya;
Can vermek istersin, hem doya doya,
Sevdim dediðine, aþýksýn güya,
Söyle! onsuz niçin etmezsin rahat?
Aþýklar dilinde, her dem zar oldu,
Havva’da, Adem’e nazlý yar oldu.
Kendi zýddý ile, her þey var oldu,
Bu da senin için, olsun malumat!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.