NE ÖĞRENDİM BU HAYATTAN?

Ne öðrendin diye sorsalar bana bu hayattan
Kâr sayamadýðým ziyanlarýmýn çokluðu gelir aklýma.
Saðanaklarca özlemlerimin yokluðu gelir.

Aldýrmadan yaþýma,
çocuksu yanlarýmýn okþayýp baþýný,
bir elma þekeri tadýnda özlediðim bayramlarým gelir.
Arifesini görmenin bile mükafat sayýlacaðý.

Sevmelerim var ayaðýmý yerden kesen.
gitmelerim,
gelmelerim var bu hayatta.
Sýk dokuyup ince eleyiþlerim,
kendime gelemeyiþlerim var.
Göz açýp kapama arasýnda geçip giden zamanlarým,
azda çok olan,
çok da yok olan niyetlerim, beklentilerim var
eksikliðini iliklerime kadar hissettiðim.

Bu zaman içinde ele karýþan ben bildiklerim gibi,
bir bir sayfasý yele karýþan takvim yapraklarým var.
Eksiktir her þey çünkü,
insan eksiktir bazen.
’bazen’ de çoðu zaman geçerlidir hayatýnda insanýn.


Ne öðrendin diye sorsalar bana bu hayattan
piþmanlýklarým cýmbýzlar kollarýmý.
Hayýrlý rüyalarýmýn þer ile takas edildiði,
iþine geldiðimde iyiyken,
gelmediðimde kötü olduðum piþmanlýklar.
Herkesi aynadaki yüzüm bildiðim,
soluksuz güvendiðim,
-ki, güvensiz yaþayamazdý insan.
sonrasýnda hançerini sýrtýmda hissettiðim,
yüzü birden çok insanlarýn piþmanlýðý...

Halbu ki, hilekârdý insanoðlu,
bilmezdi fendini.
Maalesef, iyilik ettiklerimden ben de sakýnamadým kendimi.

Ne öðrendin diye sorsalar bana bu hayattan
susar,
içime kusarým.
Çünkü,
kemâle erdi de yaþým,
baþým eremedi muradýna insandan yana.

Helaldir hakkým,
sýrf kalmasýn diye mahþere...












Sosyal Medyada Paylaşın: