O kadar yalnýzlýk kapladý ki duvarlar dinler oldu. Dostumu bilmem ama kendime düþmanlýðým bitmedi. Herkes yakýndý fakat bedensel yakýnlýk bir anne merhametini verebilir mi. Son sözlerimi her gün söylüyorum belki duyan olur diye. Anlýyorum göç baþladý ve ben heybesi hüzün dolu bir seyyah. Varýþ noktasý denen iki metrelik soluk toprak. Hani topraktý yeþili ve dahi kýrmýzý gülleri yetiþtiren. Artýk bitmez oldu insan. Kimden kaçsak bir adým ötede yakalanýyoruz. Soðuk ve somurtgan. Belki de topraðý unutturmak istemediklerinden. Hoþ öyle ki burnuma toprak kokularý gelmeye baþladý. Ve son bir defa daha özür dilerim. . Ýnsan olmaktan,insan Doðmaktan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Noah Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.