sessiz ve durgun sular gibidir hayatýn sýrrý
derinden akar
görünenin ardýnda gizlidir hikmeti
derler ki dünya bir penceredir
her uðrayan þöyle bir bakar geçer
her yeni eskir
her yaþlanan zeval bulur
her canlý ölür
bazen geç bazen erken
peki nedir zaman
dünya nedir
nedir insanýn dünyadaki hali
efendimiz der ki
dünyada ben
bir aðaç altýnda gölgelenen
sonra da onu terk edip giden
bir yolcu gibiyim
bir gölgeliktir dünya
bu gölgelikte kýsa bir vakit dinlenen
yolcudur insan
yolcu olmak
kalmak ile gitmek arasýnda
var olmaya çabalamaktýr
þahit tutmaktýr ruhunu ve kalbini
takýlýp sendelemeden
bir misafir gibi
geçip gideceðinin farkýnda olarak
kimi zaman yorulmak
çoðu zaman susmak
bazen gülmek ve aðlamaktýr
geçtiðini farkýn ederek
kendini aramak
en çok da kendine rastlamayý ummaktýr
geçerken
yolcu olmak
geçerken güzel bir iz býrakmaktýr Allah için
bütün yollarýn Allah’a çýktýðýný bilmektir
aslýnda ne geçtir
ne de erken
hepimiz bu dünyadan sadece bir kere geçiyoruz
sadece bir kere yaþýyoruz
mekan ve zamanlarý iç içe geçiren
üst üste yýðan
birleyen
her seferinde baþka bir terkibe dönüþtüren
bir Yaratanýmýz var
her dakika
nesnelerin mevsimlerin bakýþlarýn
ve algýlarýn durmaksýzýn deðiþtiðini
somut olarak izliyoruz
zaman ve mekan algýmýz alt üst oluyor
sýçramalara kesiþme ve ayrýþmalara gönderme yapan
mecazi bir hakikatin gölgesinde
devam ediyoruz usul usul
içimizde bir umut filizleniyor
fýtri bir umut bu
dünyaya ve memlekete dair taþýdýðýmýz kaygýlardan
hiçbir þeyin yerli yerine konulamayacaðýna dair endiþelerimizden
zulmün tükenmeyiþi yüzünden
duyduðumuz sýkýntýlardan habersiz
yolculuðumuzun farklý katmanlarýnda
hep seyir halindeyiz
biz ve baþkalarý
þu sarmaþýk
þu kedimiz
þu bahçede ki elma aðacý
seherde öten bülbül
denizde geçmekte olan bir yük gemisi
hýncahýnç dolu bir halk otobüsü
hep ayný istikamete doðru akýp gidiyor
kendi yataðýnda
dünyanýn dönüþünü izlemek
insanda sonsuz bir anýn içinde olduðu hissini uyandýrýyor
geçmiþ ve geleceðin izafi kavramlar olduðunu fark ediyoruz
belki yine bu yüzden anýn sonsuzluðunda
hep ol emrinin içinde olduðumuzu sezebiliyoruz
o halde
her geçen gibi
her akan gibi
tek bir andan ibarettir zaman
kimi zaman eski bir su kuyusunun kapaðýný kaldýrýyor
kimi zaman yaþlý bir gül yapraðýna dokunabiliyoruz
bazen çukurova ovasýnýn kuru sýcaðýndan
istanbul boðazýn da görkemli bir tekneye sýçrýyor
bazen de ayasofya içinde selam veriyoruz
saðýmýza solumuza
bazen kahve içerken buluyoruz kendimizi
televizyon ekranýna düþen görüntüyü seyrederken
sonra baþka þeyler de oluyor
sözgelimi adalara açýlýrken bir tekneyle
sahilden solgun bir ýþýk vuruyor gözümüze
yýllar öncesi bir anla karþýlaþýyoruz
hemen sonra
üsküdar da kýz kulesi önünde bir sonbahar günü
bizans taþlarýnýn rutubetinde olgunlaþýyor bakýþlarýmýz
kimi vakit kendi vehimlerimizle visale doðru
silsile silsile akýyoruz
geçmiþ bir zamandan
esrarlý havzalara efsaneler býrakýp
bir kum saatinden zerre zerre
ýrmaklarca hüzünler akýtýyoruz
ve sonra kayboluyor süveydadan akseden izdüþümleri
mavera mevsimlerine karýþýp
gurbet akþamlarýna gidiyoruz
ümitlerimizin sadrýný açmak için
pare pare bin parçaya bölünüyor
saçýlýyoruz en uzak köþelere
cehennem gibi harlanýp
yanýyoruz fitil fitil
dökülüyoruz alev alev
gece gündüz
çarpýyor yüreðimiz
hançer yarasý kadar kutlu
kurþun yarasý kadar makbul
gözyaþý dökmek kadar hüzünlü
fani bir zaman yaþýyoruz iþte
her an
redfer