Deniz kenarýna sýkýþtýrýlmýþ bir kentin çocuklarýyýz Gök mavi yer mavi Sanki ! Ölümle vardý kavlimiz Türkümüz, Þiirimiz Hikayemiz... Kýzýla keser tualimiz Oynarken bile, ölüm kokarýz biz.
Oysa; Doðudan, batýya,kuzeyden güneye Ademin çocuklarý deðil miyiz ? hepimiz. Seni yazan kalem; Yeþil benim ki al mýdýr’ Hangi kitap öldürün der Musa’nýn mý, Ýsa’nýn mý ? emridir ölüm. Söyle; Hans,temas; helga,olga... Senin lüks yaþaman, için benim ölmem revamý.
Gaznede bir tiyatro sahnesi Ölüm yaðýyor üzerimize Dünya kör dünya saðýr Çýðlýklarým ! katlimin selasý Yer gök zifti karanlýk Aç, susuz direniyor bir millet Benim deðil dünyanýn üzerinde ölü topraðý Mil çekilmiþ gözler, Mühürlenmiþ aðýzlar Müzikal ayný müzikal Ýsrail ne çalýyorsa onu çalýyor dünya.
Bu günde ölmedik þükür. Mürekkebim deðil, tükeniyor nefesim. Ama bilin; Sadece Ýsrail deðil, Susan ! Dilsiz þeytanlardýr katilim.
Ozan Ali Aydýn 2 Sosyal Medyada Paylaşın:
YİTİK AŞKLAR MEZARLIĞI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.