CENNETİN BİR KÖŞESİNDE

Þifrelenmiþti sancýlar
Ýç yakýyordu karanlýðýn kini
Cennetin bir köþesinde
Sarý hýrkalý bir kadýn yürüyordu dalgalý saçlarýyla
Uzun bir yolculuðun ardýndan
Sýrlý bulutlarýn hünerlerinden doðmuþtu aydýnlýðýn sesi
Ama bir türlü ölçülememiþti rüzgarýn kuvveti
Çýldýrmýþtý zaman...

Antik kentin bir köy evinde
Hatýrý sayýlýr insanlarýn
Þaþkýn bakýþlarýnda sýkýþýp kalmýþtý arzular
Kýzgýn ateþin dumaný sarývermiþti herbir yaný.
Ruhlar yorgun
Bedenler dirençsizdi...

Duman baþýný alýp gitmiþçesine
Durmadan uzuyordu mesafeler.
Gecenin demine doðru ilerlerken
Bir bir sönüyordu meþaleler.
Habire çýkmaz sokaklar beliriyor
Ateþten gömlek giymiþ
Hasrete meyil vermiþ kurallarla
Sorguya çekilmiþti aþklar.

Zifiri karanlýðýn arasýndan
Güzel saçlarýyla herkesi büyüleyen kadýn çýkagelmiþti atýyla.
Güzelliðinin verdiði azimle dört nala koþar gibi kendine güvenmiþ
Annesinin endamýný giyinivermiþti üstüne.
Hazanýn gizeminde bir adamla tanýþmýþ
Sevgi dilli yýldýzlar iki yüreðin adýný taþýmýþ
Ama cennetin bir köþesinden öteye varamamýþtý ayaklarý.
Böylece yitip gitmiþ
Ve kaybolmuþtu tüm zamanlarýn deha aþký...

Mehmet Öksüz
Sosyal Medyada Paylaşın: