Ýnsan yollarýn ardýnda kalan umutlara sýðýnýrmýþ gelemeyeceðini bilse bile. Dere, tepe, düz gidersin. Aðaçlara bakarsýn ve düþünürsün en kadim acý zamanlamalarý. Her yer karanlýk görülmüyor hiç bir yer. Sanki kendimi o karanlýðýn içine gömen benim esiri olmuþum ama farkýnda deðilim. Nereye kadar ait olamama. Ya umut, bulutlara karþý derin yorgunluðumuzun sebebi mi bilmiyorum. Yollar bizim için piþmanlýk demekti. Her piþmanlýk birer hata insan için, zanneder ki asvaltin üzerinde giden sadece bir araç, deðilmiþ oysa asvaltta yürüyen benim taþ kalbimmiþ bunu anladim bitap düþen belki de harap olan. Umudun tadýna varanlar için bir nimet olsa da yol benim için çýkmaz sokaktan ibaretti bir o kadar anlamsýz ve sonsuz. Sonsuzluk bitmeyen bir þey gibi olsa da elbet biteceði gün gelecek ve ben ümit ediyorum ki baþaracaðým yýkýlsam da düþüncelerle kendi mi mahvetsem de asýl olan umudun en manalý yolculuðuna çýkacaðým inanýyorum zor olsa bile çünkü yol yüktür insanýn omzunda nelerin karþýna çýkacaðý bilinmez hayatta böyledir zaman, kavramý yok, ne çýkar ne yaþanýr Allah bilir. Vesselam...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Çilekeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.