Ölüm

Boþ anýlar,
Sýralý sýralý önüme düþüyor þimdi,
Hepsinde bir savaþ mevcut,
Karanlýklar, güle dönüþüyor,
Kýrmýzý hepsi.

En güzel ölümü yazmak isteyen,
Ve yaþamak sonsuza kadar, atan bir kalp,
Ýlk anneme sonra babama keder düþer,
Sonra sana uðrar yokluðum,

Ama satacaðýndan haberim var gülüþünü,
Ona, bir baþkasýna, güneþe belki ya da gölgelere,
Lütfen üstünü ört,
Kimse bilmez o güzelliði sarýlýrken sevgiliye soðukta,

Ne güzel olurdu gülerek yaþamak ve dostça
Ve ne güzel olurdu en son sayfa da güzel bir elveda diyebilmek senle,
Kurmaca oyunlardan çýktým ben,
Babam çok iyi bilir muzurluðumu,
Annem çok iyi bilir tembelliðimi,
Ve sen çok iyi bilirsin çok konuþtuðumu.

Bilirsin, direkt felsefe yaparým,
Bilirsin, hemen karþýna oturur
Bakarým; kahve gözlerine ve sorardým hep ben sana hatýrla;
Bana Ankara’yý anlat derdim hep..
Koþulsuz sevdiðin zamanlarý ya da koþullu baðlýlýklarýný,
Çocukluðunu sormaya cesaret edemeden gitmiþtin zatenz
Hýzlýca, vurdumduymaz seni, güzel þey.

Bir resim çizdim þimdi içine mutlu bir sürü þey koydum,
Bana en son dediðin þeyi unutmuyorum,
Çabasý, mutlu olmak için,
Yorulmasý düþmek için,
Güzellikler içinde görmek varken seni,
Uðultulu seslerin içinde uðurlamakta varmýþ
Ölüm gibi biraz
Sosyal Medyada Paylaşın: