PUSLU PENCERE ÖNÜNDE BEKLERKEN

Çok hýzlý gelip geçiyor zaman; aylar, yýllar
Göz açýp kapayýnca ne deðerler yitiyor
Gün batýyor, mevsimler bitiyor
Akþamlarýn yalnýzlýðýnda derin düþler
Yaðmur gibi nemli gözlerden inan yaþlar
Puslu pencere önünde bekler seni yalnýzlýðým...


Bitmesini istemediðimiz an çok deðil ki
Mutluluðumuzun birazý bile çok gelir
Ýnsanlýðý bir kenara býrakanlardan
Tuzaklar, iftiralar haddi aþar
Kapanýr mutluluðun samanyolu patikalarý
Sen ayrý, ben uzak diyarlarda solarýz
Birbirimize ihtiyaç duyduðumuz zaman...

sonbahar güzünde ömrü noktalayan
Yaprak misali tamamlanýr ömür
Geriye yaralý sevdamýz, tatlý anýlar
Bahar, gül kokusunda buseler
Bir de ucu yanýk mektuplar kalýr bize
Gönül çýlgýna dönse, faydasýz bekleyiþler...

Olsun be; bizimde ömür böyle geçsin
Her yanýmýz yangýn yeri
Yaþanmýþlýklar içinde neyimiz kaldý ki
Ne yâr kaldý, ne bahçemin mavi menekþeleri
Nefesin kesilmeye yüz tutarken
Deðiþmeyen bir kanun vardýr her cana
O da ölümdür!..

Zafer Direniþ
...
Sosyal Medyada Paylaşın: