_Ölü Nefesler_

güneþin battýðý yerdeydi gözler
ne süt kokuyordu nefesler ne de cennet

gözler yaðýþlý geçiyordu
yaðmasýn diye dua ediyordu
gözler üþüyordu
yalan yok ! kimse üþümüyordu
kimsesizlik zindana bir yolluk olarak biçiliyordu
kimsesizlik bir peygamber arýyordu


topraðýn altýnda binlerce masal yatýyordu
her gün yeni bir acýyý baðrýna basýyordu
morardý gökler
karardý hikayeler
kar’ardý bütün yüzler
makamýndayýz patlayan öfkenin
bozulan dengenin
zulmün ve þiddetin


þiddet diyorlar
hak diyorlar hak yiyorlar
hukuk çiðniyorlar
hafýzasýnda þeytani düþler
ölümle çelik çomak oynuyorlar


sessizlikle çiftleþiyor aðýzlar
soyun ey insan ! durma soyun benliðinden
herkesin kendi balkonunda
vardýr elbet susmanýn da lekeli bir rengi


gözler duanýn
melekler katýndan geri çevrildiði yerdeydi
göz gözü görmüyordu
göz gözü doyurmuyordu
göz göze bir uçurumun dibinden bakýyordu
ne Allah’tan korkacak sýfatý vardý
ne de bir halatý


ne kadar da haklýydý þair;
’’herkesin biraz "faili" olduðu
’’meçhul" bir cinayetim þimdi’’


sebepler ölüyordu
her þey ölüyordu
ne manasý kalýyordu ardýnda
ne de aðlayacak bir anasý




_boran
Sosyal Medyada Paylaşın: