Ýnananlarýn gözlerinden, Albenisi mi silindi. Gün gibi insanlýk mý döndü. Zulmün kucaðýnda, Kutsiyetin kayboluþunu izlerken...
Sabah, kýzgýn top sesleri ile ýsýnýyor, Kara sevdasý gözlerinde soluyor, Sevginin sýcaklýðýný örtüyor, Analarýn kollarýnda bebekleri, Kanaya kanaya can çekiþirken...
Buruk sesinde içlenen sýzýsý, Yok aðlamýyorum diyorlar. Bir deri bir kemik kalsada, Yemin ediyorlar. Zulm edenlerin, Zulm-e düþeceklerini beklerken...
Ölüm korkusu karýþsa da, Yüreklerinde ki gül kokusuna. Ana onlar ana, sýmsýký sarýlýrlar, Kollarýnda yüzlerini öpen balalarýna. Geleceðin sevgisi yüzlerine saklanýrken...
Siz ey ölümün elçileri, Dünyanýn kör ve saðýr devletleri, Varlýðýnýz insanlýða zarar veriyor. Sevinin, sevinin, insanlýðýn yok ediliþine. Bu yok oluþu sizde tadacaksýnýz, Unutsanýzda sizde insansýnýz...
Ekrem ÇETÝNKAYA VaTaN25 23.10.2023
Sosyal Medyada Paylaşın:
VaTaN25 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.