ÖMÜR DEDİĞİN...

Gardaþ, doðduðunu hatýrlayamazsýn, öldüðünüde
Bir varsýn, bir yoksun þu alemde
Ne sevdiðin kalýr ne de davan yanýnda
Bir þiirin hecesi kadar kýsadýr ’’ömür’’ dediðin
Gelip geçen..

Ne yollar bitiyor, ne de arzular þu hayatta
Dört mevsime býrakýlan hatýralar
Toprak altýna gömülüp giderken düþler
Gül dikenin, su dökenin bile olmaz ardýndan
Gözlerin arkada kalýr
Hayattan göçerken...

Umudunla bir sevda hayal edersin
Yalnýzlýðýna bir yoldaþ arasýn
Bakarsýn þaþkýn halinle
Kimin kim olduðunu bilemezsin
Yýkýlýrsýn!

Ömür basamaklarý bir bir çürütürken
Ansýzýn elvedasýz çekip gidersin
Dört duvar arasýnda kimseler duymadan
Kapanýr gözlerin...

Ardýnda üç beþ þiir býrakýrsýn sevda yanýðý
Beklediðine verebilmek için
Topladýðýn cennet nuru papatyalarýn
Ak yapraklarý dökülmüþ
’’Seviyor, sevmiyor’’ derken
Sevilmediðin tokat gibi vurur son yapraðý
Yaþam diyemediðin hayat biter
Senin için yaþanmýþlýklar silinir
Hafýzadan tek tek

Bir ikindi vakti kuþlar akþamý beklerken
Minarelerden sela sesi yankýlanýr
Son nefesin bile yetmez
’’Seni seviyorum ey yâr!’’ demeye
Son yolculuk baþlar
Kýblegâhým Tengri Daðlarýna...

Zafer Direniþ
...

Sosyal Medyada Paylaşın: