NasılOlsaKaybettikÇocukluğumuzu

Bir zamanlar masumca bir eþya olduðuna uyanmak,
Ýþte o an, dehþetle yüreðimi sardý çocuðum,
Aþkýn acýmasýz gerçeðiyle yüzleþmek,
Her an bir tuzaða, bir Kerbela’ya dönüþüyor,
Ve içimizde her yangýn, kývýlcýmlarla oynayan bir madýmak.



Nereye gidersek gidelim, kaybettiðimiz cennete doðru,
Tanrý bize aitken, Leylâ bizimleyken,
Bileklerimiz, aþkýn keskin býçaklarýna benziyor,
Derin yaralarla dolu, çocuðum.



Nereye gidersek gidelim, kaybettiðimiz bir cennet,
Artýk tanrýlar sustu, leylâ sessizliðe gömüldü.
Bir zamanlar gökyüzüne týrmanan müezzinler,
Þimdi sadece desibel sesleriyle sabahý okuyor



Ýnandýk, iman ettik, ama her þey þimdi bir gölge,
Ateþ yakýyor, dokunmak cesaret ister.
Gökyüzü artýk sadece yýldýzlara deðil,
Ýçimizdeki aþka inananlara gülümser.



Kan kýnýnda durmalý mý artýk, sorar mýsýn?
Bir zamanlar karýncalarýn viyadüklerini kuran ben,
Þimdi þüphe içindeyim, çünkü þeytanýn gözleri her yerde.



Sosyal Medyada Paylaşın: