MİHRİBAN.....

MÝHRÝBAN...

Günlerden Þubat’ýn yedisi,
gecenin sýfýrlandýðý saatler.
Her þeyin tam ortasý.
Hesaplarýma göre yaþayacaðým günlerin çoðunu yaþadým.
Geri kalan zamanýma sýðdýrmak istediðim o kadar çok þey var ki.
Zaman yok biliyorum, kýsa kesmeliyim.
Masal dinleme vaktini çoktan geçtim.
Yinede....
Anne bana masal anlatmalaydýn.
Bak gördün mü?
Sona yakýnken çocukluðumda masal bile dinleyememiþim.
Ne tuhaf, bunun farkýna þimdi varýyorum.
Mesela sevgi diyelim.
Geri kalan ömrüm, yaþanacak yýllarým.
Sanýrým en küçük kýsmýndan yeterli seviyede kullanýrým.
Öyle ya...
Anne sen neden bana sevgiyi öðretmedin?
Bak gördün mü?
Yine ben suçluyum.
Ne olur Anne yardým et...
Biliyorsun ben sevgiye alýþýk deðilim.
Of,of..
Lanet olsun.
Elime kaðýt kalem geçti,kalbim yine yaðýz yazýyor.
Adres bilmeyen satýrlar yüreðimden tel tel dökülüyor.
Sanýrlar ki ben duygusuzum.
Söyle Anne onlara benim suçum yok.
Ben yaþamadýðýmý yaþatamamki.
Diyelim ki geri kalan ömrümde bana ceza kestiler.
Aþýk ol, sev, sevil dediler.
Anne, Anne yardým et.
Baba,Baba neredesin.
Annem aðlýyor....
Benim suçum yok Anne.
Benim suçum yok Baba.
Lütfen dövmeyin beni.
Size söz veriyorum, ölmeden önce mutlaka sevmeyi öðreneceðim.....
07.02.2021
Gürkan Baykal



Sosyal Medyada Paylaşın: