Salonun ortasýnda heybetli duruþuyla,
Her gün hizaya çeker gibi çaðýrýyor beni.
Zamanýn öfkesini gözlerime soruþuyla,
Elbise diye her gün giydiriyor kefeni..
Baktýkça hatrýma gelir kesik kesik mâzi,
Sûrette varým fakat yabancýyým mânâda.
Sanki bedduasýný aldýðým mâhir terzi,
Benden habersiz bir ben büyütüyor aynada..
Hiç suâl edemem yüzümdeki çizgilerden,
Temiz sayfayý kalem vecd ile karalamýþ.
Hele dudaðýmdaki þu kýsýk ezgilerden;
Sanki saçýmý baþýmý yolup paralamýþ!
Gölgemin düþtüðü yerde arattý fâili,
Meðer karþýmda imiþ güneþimin kâtili.
Tutup yakasýndan kovsam da bu Azrâil’i
Benden habersiz bir ben öldürmüþüm aynada..