Çað açar insan, çað kapatýr. Fakat zulmü, her çaðda aynýdýr. Ýnsanlarýn elbisesi deðiþir, anlayýþý deðiþir, Fakat zulmü deðiþmez, Her çaðda yaþanan tek gerçek.
Medeniyet; ne anlamlý bir söz. Hayvan dersen inanýrým, Ýnsan asla olamaz medeni. Medeniyetin artýk düþmüþ baþýndaki mim, Felakettir artýk o, acý, sýzý dolu. Alçaklýðýn, adiliðin, si mgesidir artýk.
Uzayda, küçük bir noktadýr dünya savunmasýz. Dünyada, küçük bir noktadýr insan, merhametsiz. Ýnsanda, küçük bir duygudur zulüm, acýmasýz. Zulüm kurdu girince gövdeye, içten çökertir. Bil ki, insanýn felaketi, bizzat kendisidir.
Bir fitil ki, tutuþturulmuþ, ipi insan. Dünyada yoktur insanýn zulmüne denk. Bütün varlýklar, þikayetçi Yaratana. Onun zulmünden; Gökler aðlýyor, yer sarsýlýyor, Mazlumlar aðýt yakýyor, Kainat nefret kusmada, hayasýz yüzüne. O yaðmur sanýp, yüzü gülmede, yüzsüzce.
Misafir geldiði dünyaya tek býraktýðý miras, Kan, zulüm, dehþet, ölümün acý kokusu. O havai fiþek misali bombalarýyla, Eserini kutlamada, arsýzca.
Ölmüþ sanýrým, evet ölmüþ insanlýk. Cenazesine hep bir gidelim. Þayet artýk insanlýk ölmüþse, Gelin onu Gazze’ye gömelim.
Ahmet TULGANER
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet TULGANER Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.