UMUDUM SON SERMAYEM

Dünya, benim dedim de yok mu dedi sanki,
Bir yaný benim beynimle ayný deðil mi,
Ýbreti alem için bakýn kâinata insan gibi,
Bu ibretlik görüntü suretin ta kendisi,
Bunu görür anlarsa insan ibret alýr belki,
Uzunca bir tefekkür kedine getirir insaný;
Semadan yansýyan ýþýk yere rahmet saçarken,
Daðlar duruþuyla yere denge düzen saðlýyor
Akan sulardan esen yelden bir letafet akýyor,
Baðrýma inen sürur hücrelerime tünüyor,
Kâinat benim küçülmüyorum bunu söylerken,
Yüzüme yansýyan acý içimdeki hüzünden;
Yârimden gayri yar mý olur be hey canan,
Yýrtýnýyor geceler üstüme doðan Güneþten,
Bir haber geldi rüyalar beynimi kuþatmýþken,
Kararmýþ gündüzler kýyama durmuþ endiþeden,
Tutmaz oldu ellerim düþtü yana son vakit mi gelen,
Acý çeken yüreðim sevinçle dolup huzura giderken;
Kelebekler uçar umutlarým onlarla giderdi küçükken,
Büyüdükçe umutlarým geri kaldý uçan kelebeklerden,
Akrebin kýskacýnda zehirlenmiþ umudum kirlenmeden,
Yolculuk bitmemiþken nedir bu han anlamýyorum ben,
Sýradan günler yakýp kavurup neþemi tüketirken,
Yüreðimde kalan son sermayem umudum Rabbimden;
Erol KEKEÇ/06.10.2023/15.17/Namazgah/ÝST

Sosyal Medyada Paylaşın: