Benim Şiirim

Benim þiirim götürüp koydu seni,
Kaf Daðýnýn üzerine.
Yoksa anlatýldýðý kadar matah deðilsin.
Bilirsin severiz biz kadýnlar abartmayý.
Gördüðümüzü, gönlümüzdekiyle deðiþtirip
Cicili, bicili süslemeyi iyi biliriz.
Yýkayýp paklayýp duru pýnarlarda,
Temizleyiveririz usulca.
Yoktan var edip narince býrakýrýz sonra hayata.
Bu da kimmiþ derler.
Koþarak gelirler bala koþar gibi.

Yaralarýma dokunma sakýn öyle fütursuz sözlerinle.
Çok küçüðü senin eserin.
Öyle boydan boya yok izlerin.
Sanma ki çok sevmiþsem bile,
Sürecek ölümüne.

Hiçbir Tanrýça ölümüne sevmez yarattýðýný.
Daha ihtiþamlýsýný yapar.
Sonra da üstüne koyar.

Hiçbir Tanrýça yýkýlmaz eserinin hançeriyle.
Çünkü unutma,
O hançer de benim eserim.
Ve sen Tanrýça’nýn kutsadýðý kil heykel,
Sadece gerçek bir Tanrýça’nýn ellerinnde mücevherdin.
Hadi dön þimdi eski haline.

Sosyal Medyada Paylaşın: