HAYATA İBRETLE BAKMALI İNSAN

Ey nefs-i emmare, ey zalim nefis,
Kurduðun tuzaðý, görmeli insan.
Hem kendin necissin, hem yolun necis,
O pis kokularý; duymalý insan.

Ýnsanlarda kibir, bencillik, caka,
Kendini beðenmek, gerçek bir vak’a
Alemi ters görür, kara der ak’a
Gururun ipini, çekmeli insan.

Ýhtiraslý gönül, benlik güdendir!
Binbir ah ederek, dilden gidendir,
Allah’a dost iken, inkâr nedendir?
Bu kýsýr döngüden, çýkmalý insan.

Nefret, nifak, kirdir! yürekte deyip,
Doðru olan yolda, sevab iþleyip,
Cürüm için tövbe istiðfar deyip,
Ahrete imanla, gitmeli insan.

Bâkî deðil; cemal, güzellik, eda,
Gök kubbeye sýðmaz,kalpteki nida,
Ýlim gönüllerde, yakin olsa da;
Boþýboþ hevâyý, silmeli insan.

Ârif için âlem, koca kitaptýr,
Her ezan bir dâvet, güzel hitaptýr,
Âciz kul olanýn, gücü bitaptýr.
Dertlere dermaný, bilmeli insan.

Edep bir güzellik, vuslat emeldir,
Dinde makbul olan, salih ameldir.
Bu Dünya’nýn sonu, hep muhtemeldir,
Cürm-ü kebairden, kaçmalý insan.

Zaman hiç durmadan, geçip giderken,
Nefse raðbet etme, kulluk ederken,
Günaha tevbe et, yol yakýn iken;
O zalim benliði, atmalý insan.

Nedir? insanlara, yüksekten bakmak,
Sinsi bakýþlarla, gamzeler çakmak,
Gönülden gönüle, duygusuz akmak,
Sevgi dolu kalple, coþmalý insan.

Ne mal, ne de mülktür, canýn sefasý,
Ne dert, ne de çile, fakrýn cefasý,
Bu yalan dünyanýn, yoktur vefasý,
Hayata ibretle, bakmalý insan.

...andelip...

Sosyal Medyada Paylaşın: