ALLAH VAR ALLAH YAR

Ýlmek ilmek, yürek yürek,
Dokunursun kalplere,
Ýçinden gelir aþkla yaparsýn,
Yaptýklarýn için teþekkür dahi beklemez;
Rabbim der, Allah der; rýza umarsýn,

Gün gelir emekler, gayretler,
Harmanda hasada döner,
Hasat, harmaný görür de lakin görmez, bilmez senin hakkýný
Ve sonunda “Vefa” Ýstanbul’da bir semtin adýnda kalýr

Yüreðinden damla damla hüzün akarken,
Bir teselli bir sýðýnak ararsýn
Tek sýðýnaðýn Rabbin gelir aklýna;
O’nun hatýrýna yutkunursun;
“Hasbünallahü ve niðmel vekil” der
yüklerini býrakýr, O’nun ipine tutunursun,
Kazandýðýný zanneden kaybederken sen kaybetmezsin aslýnda;
çünkü Allah için yapýlan boþa gitmez, bilirsin,

Sabýr, alev almýþ yüreðini yavaþ yavaþ soðuturken, içinde yayla serinliðinde rüzgarlar esmeye ve,
Yüreðin yüreðinden konuþmaya baþlar,
Bir týlsýmý, bir þifreyi söyler gibi;
“Allah var, Allah yar” der, oturursun.
Eðer O dost olursa,
Eðer O seninle olursa,
Muþtu senin, Bayram senin sonunda,
Vefasýzlýk olsa da, hüzün kalkýp koþsa da;
Sana ne gam; sen, huzurda durursun,
Artýk; aðzýn serin, yürek serin,
Çünkü;
“Allah var, Allah yar”
Sosyal Medyada Paylaşın: