GÖNÜLLE SOHBET

Niçin üzülürsün ey gönül, insan mý kaldý
Mazinin esintilerindeki efsunlu sözler,
Emek dolu tertemiz koca yürekler
Çoktan okundu selasý, artýk dönmezler
Hüzne batmanýn anlamý, tadý da varken
Dizleri dövmenin sana kârý mý kaldý.

Ortak kase, tahta kaþýk, fazla gelirdi
Yürekler birbirini gerçek severdi
Ter tere karýþýrdý da beden bir idi
Sanma gönül devran döner, açar bir güneþ
Kimse hakkýyla olmuyor birbirine eþ
Nimet, þükür, vefa faslý kalmýþ masalda
Yürü bildiðin yoldan sen, hiç tasalanma.

Sevgiliyi, seveni hep arayýp durdun
Günü geceye eyledin, uykuyu böldün
Çok yoruldun, zahmet çektin, kendine ettin
Kadir bilen kul kalmadý, haydi iþine
Hançeri alýp ta daim vurma döþüne.

Yunus misali özüne sarýldýn durdun
Eyüp gibi sabýrlarla çile doldurdun
Kah aðladýn kahi güldün, sevgiyi umdun
Gerçekleri görme vakti, kaldýr perdeyi
Ötelerden gelen neslin sonuncusuydun.

Çöller bile yalan olmuþ, Ferhat kaybolmuþ
Aslý Kerem`i unutmuþ, daðlar yol olmuþ
Çamlarýn seyri kalmamýþ, mehtap solukmuþ
Þikâyetin kime gönül, yok bir dinleyen
Aþk þarabý içip içip var mý inleyen.

Bilmezlerle gidilen yol, çýkmaz felâha
Kibrinden tasarruf etmeyen, düþer belâya
Arama bir el deðsin, dostça omzuna
O dediðin nesil bitti, insanlýk yitti
Ödün verme deðmezlere, dik tut baþýný
Doðrularýn yanýnda Hak , sür git atýný…

Oðuzhan KÜLTE

Sosyal Medyada Paylaşın: