YANSA TÜM ORMANLAR YANMAZ YÜREĞİM KADAR

Yine hazan rengine büründü
Sana hüznüm, hasretim, uzaklýðým
Gecenin dili yok ki söylesin
Her parçam seni baþka anlatýr
Þu hüzün rengi mevsimlerime
Gelmesende
Benim alt üst olmuþluðum sende
Mutsuzluðumdu, yalnýzlýðýmdaki is karasý gece
Baþýmda sýzý diye taþýdýðýmdýn
Aslýnda yüzünün yansýdýðý ay’da takýldým

Düþ denizine dalmýþým ; yokluðunun odasýnda
En katý þekilde üzerime çöküyor akþamýn gölgesi
Sen varken þurada hemen yanýmda
Sevgilenirdi mutlanýrdý dudaklarýnda sözler
Tutsaktýk artýk ikimizde
Issýz taþ duvar konuðu olduk
Sesindi ara -sýra huzursuzluðumu yatýþtýran
Þarkýlar söylerdim seni içimde büyütüp

Göklere isyanýmda sesindi yankýlanan
Sanki omuzlarýma yüklenmiþti
Tonlarca aðýrlýðýn
Yaratýlmayan bir renk bulmuþtum
O renkte yüzün saklý

Ama nasýl anlatsam sana
Nasýl hayaller içinde hayalinle tutunduðum
Bilmem ki ölmeden ölmek bu mu ?
Özlemini ; mavi dumanlarý gibi
Þu daðlarýn ciðerlerime çektiðim

Seni bir mabet yaptým beynime en maðrur
En karamsar günlerde bile yitirmediðim
Güneþli umudum
Sen
Ekmeðim suyum
Þiirim þarkým
Haklý bulduðum davadaki
Tek savunduðum
Ýnandýðým inancýmsýn

Günay Koçak

26. eylül. 2023


Sosyal Medyada Paylaşın: