Sen giderken, Gözlerin kaldý bende En güzel haliyle. Ýçinde yýldýzlar uçuþan, Çocuksu yaramazlýklar yapan Kah güldüren kah aðlatan Yavru balaban, O güzel ceylan gözlerin...
Sen giderken, Gülüþün kaldý bende Temmuz güneþi gibi içimi ýsýtan. Ve sabah akþam Hasretimi çoðaltan.. Hiç yoktan iyidir diye Yaralý yüreðimi avutan Vefasýzlýðýna aldýrmadan Bir hüzzam þarký tadýnda Anýlarý yaþatan. Ve senden arta kalan Bu sevda kýrýntýsý Ýdare eder beni bir zaman ...
Sen giderken, Ellerin kaldý bende Narin bir kelebek gibi Parmaklarýmda uçuþan Veda ederken bile, Sýkýca kavrayan Sýcaklýðýn kaldý ellerimde Alev alev yanan …
Sen giderken unuttuðun O güzel gözlerin var ya, Alýr götürür beni Bilinmez diyarlara.. Vardýðým her limanda Demir atar yalnýzlýða Mahkum eder yüreðimi Sevda hamallýðýna …
Sen giderken, Teselli ettim kendimi Dayan yüreðim dedim Sakýn pes etme. Bitecek elbet Bu yangýn günün birinde. Hangi acý sürer ki sonsuza dek Hangi gece ermez sabaha...
Sen giderken, Býraktýðýn ne varsa, Acý ve hasret adýna, Denize karýþan zehirli atýklar gibi Aðýr aðýr yayýlýyor içimde... Ölürüm sensizlikte Ne olur gitme...
MELAHAT ÇETÝNKAYA
Sosyal Medyada Paylaşın:
YAKAMOZ ŞİİRLER Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.