“ö.ç.m” den Türkçecinin Aşkı

Sen sert bir ünsüzün yumuþamasýnda gizlisin
Sen bir yeterlilik fiili gibi benimle bir yazýlýrsýn
Zâlim baban gereklilik fiilini niçin çok sever?
Ýstek kipi ekleri “e,a” dilimden düþmez oldu…
Emir kipli cümlelerin kâbusum sanki…
Ben bir ünlü, sen baþýmda bir düzeltme iþâreti
Sen sonu sessizle biten; ben ise sesli ile baþlayan bir sözcük
Ulama ile baðlanýrýz birbirimize…
Ben aþkýnla darlaþan bir “e,a” ünlüsüyüm
Sen “fýstýkçýþahap” ünsüzlerinin en serti
Ben ise senin yanýnda, sana benzeyen “c,d,g” ünsüzlerinden biri…
Sen, “-an,-asý,-mez-ar,-dik,-ecek,- miþ” sýfat-fiil eklerinin en güzelisin.
Sen, “ –asiye,-ken, (y) alý,-emadan,-ince,-ip, arak,-ladýkça” bað-fiil ekleri ile de anlatýlamazsýn.
Sen ve ben okunuþlarý ayný, anlamlarý farklý bir cinaslý uyaðýz.
Benzetmenin dört ögesi seni anlatmaya yeterli deðil...
Sen aþkýmý anlatan üç nokta, bir ünlemsin
Bizi birbirimize baðlayan “fakat” baðlacý pek de acýmasýz…
“Hele þükür” zarfýna hasret kaldým…
Benim ilgi zamirim, sahip olamadýðým iyelik ekimsin
Kompozisyonlarýmýn baþlýðý, denemelerimin kanýtlanamazlýðýsýn…
Bir makâlem olup gerçek olsaydýn, ispat etseydin aþkýný…
Bana “Evet” deseydin bir efsane olacaktýk…
Sen gerçek deðil, gerçeðe benzer bir hikâyeden öteye gidemedin…
Ben ise olaðanüstü olaylarý anlatan bir masal olarak kaldým…

Adnan Ünal “ö.ç.m”

Sosyal Medyada Paylaşın: