İmha

Hayatým boyunca olmadýðým biri gibi davrandým
bana ait olmayan sözler çýkýverdi aðzýmdan
kýskanmadýðým halde kýskandým dedim
kendisiyle beni kýyaslýyordu mütemadiyen
üzülmesin diye ben de öyle dedim
aslýnda kýskançlýk öyle uzak bir duyguydu ki
doðru deðildi fakat ona bunu söyleyemedim
o beni daima kendisini kýskanýyorum zannetti...

Yanlýþ arkadaþlar edindim onlarýn adýmlarýna uydum
hayatta hiç yapmam diyeceðim þeyleri bir bir yaptým
kendimden nefret ettim kendimden nefret ettirdim
sevgiden öldüðüm halde kimseye seviyorum diyemedim
her sözüme piþman oldum vicdaným sýzladý inledim
baþýma gelen felaket anýnda sana da olsun diye düþünen
ben miydim vesvese veren þeytan mýydý bilemedim
bana acýmasýz soðuk davrandýðý için miydi gizli öfkem...

iþin garibi aynýsý onun da baþýna geldi ve bana sen öyle söylediðin için oldu dedi
ve ben artýk kendi derdime üzülemez oldum ikimiz birlikte ona üzülür olduk
vicdaným rahatsýz mý olmalý hep niçin böyle davranýyorum diyorum
aklýmdan istemsiz geçen bir düþünceyi söylemekti suçum...

karþýma geçip bana zarar verdin beni mahvettin diyenlere
gördüðüm zararlarý niye söyleyemiyorum ki
dertlerim önemsiz psikolojim bozuk dengesizim dengesiz
onlar akýllý onlar hep madur ben zalimim öyle mi...

bir kere bile haklý olamýyorum ki sürekli özür dileyen kiþiyim
zarar görsem dahi zarar veren sanki hep benim
bütün vicdanlarýn toplamýný kalbime yüklemiþler
eziliyorum...

Daha bunun gibi birçok þey yanlýþ anlaþýlmalarla dolu
bulamadým bana uyan en güzel en temiz dosdoðru yolu
doðdum doðalý kalbimin iyiliðe güzelliðe uzanan kolu
dikenli tellere dikenli sözlere diken gibi yüzlere gark oldu
iyi insan olabilmekti dileðim tam tersi gerçekleþti ömrümce
gülemedim huzur bulamadým sevemedim sevilmedim gönlümce
düþtüm kalktým herkesi kafaya taktým unuttum ne yapacaktým
kimseye yetemedim yetiþemedim kendi kendimden býktým...

Çoðu insan kendisini olduðundan iyi gösterir etrafa karþý
daha nazik daha kibar daha anlayýþlý sevgi dolu ve adilim diyerek
ben ise kendi kendime ihanet ettim en kötü versiyonuma bürünerek
iyi olacaðým derken kötü davranýþlar sergiledim mütemadiyen
kim inansýn bana daðlar gibi hatam kusurum yanlýþým durur iken
ne isem o olamadýðým için herkes iyi ben kötünün en kötüsüyüm dedim
tam iyi insan olmak üzere iken ve diðer insanlar beni sevebileceklerken
bir kere daha ve birden fazla kere hiç acýmadan kendimi sabote ettim...

Ýçimde iyilik dýþýmda kötülükten yapýlma elbisemle dolaþtým durdum
kendime kötülüklerimle inþa ettiðim temeli çürük bir yuva kurdum
tek baþýma hayallerimi umutlarýmý alýp kucaðýma somurtup oturdum
sonra benim kurduðum hayalleri baþkalarýnýn gerçekleþtirdiðini gördüm
orada burada unutulmuþ karalama defterlerimin kapaðýna tükürdüm
güldürmek istedim mutlu etmek lakin gülemeyen biri nasýl güldürecekti
aldýðým nefesler bile içime sinmiyor boðazýma diziliyor bunalýyorum
ne yalnýz kalýnca ne de insanlarla birlikteyken huzur bulamýyorum...

Demek ki dünyada iyi olmayý baþaramayacaðým ve mutlu olmayý da
artýk içimdeki nehir kuruyor yavaþ yavaþ etrafýna faydasý kalmýyor
eskiyor fani bedenim ömrüm bir eser býrakmadan boþa geçip gidiyor
mücadele gücümü yitirdim zor geliyor güle oynaya yaptýðým iþler
mýþ gibi yapmalar geliþler gidiþler ziyaretler sohbetler sahte gülüþler
en iyisi hiçbir þey yapmamak mý yoksa zaten hora geçmiyor hiçbiri
soruyorum aklýma fikrime boþa geçen hayatýn kaç kuruþtur ederi
imha ettim baþkalarýný memnun edeyim derken içimdeki gülleri...



Gülhan Çeliktaþ

Sosyal Medyada Paylaşın: