Geceye Şiir

|

Kalbim bir çiçektir, gündüzler ölgün;
Gelin, gelin, onu açýn geceler!
Beni yâdedermiþ gibi, bütün gün
Ötün kulaðýmda, çýn, çýn, geceler!

Geceler çekmeyin benimçin hüzün,
Gelin siz, ruhumu tenimden süzün;
Býrakýn nâþýmý yerde gündüzün,
Gölgemi alýn da kaçýn geceler!

||

Ýnsanlar içinde en yalnýz insan;
Düþün, taþ duvara baþýn gömülü!
Ve kapan sükûta, granitten, taþtan,
Mazgallý bir kale gibi örülü.

Gözünü tavandan ayýrma ki, sen,
Üþürsün, gölgeni yerde görürsen.
Dikilir karþýna, mumu söndürsen,
Ölüler içinde en yalnýz ölü...

|||

sesimi alýp da kaybetse rüzgar,
versem gözlerimi bir sonsuz renge!
içimde bir mahþer uðultusu var;
ruhumdur çaðýran tenimi cenge

gözlerim bir kuyu dilim kördüðüm
bir görünmez alem olsa gördüðüm
mermer bir kabuða girip ördüðüm
kapansam içimden gelen ahenge
Sosyal Medyada Paylaşın: