OĞLUM!

Oðlum, koçum, can evladým!
Ýçimde ki, bütün duygularýmýn sebebi sensin yavrum!
Yokluðun da, hasretinle yandý, bu gönlüm!
Sevgini içim de acýlarla, hasretle büyüttüm!
Yüreðimdeki sevgi!
Bir büyük özleme döndü!
Ýçim de, kalbimde büyüttüm!
Seninle beraber kendimide büyüttüm!
Ýçimde ki, hasretimi de...
Ýki ayrý beden de!
Ayný kan, iki ayrý ruh!
Ve iki ayrý kalpte atan, hasret ve özlem!
Hayatýn anlamý, benim için seni ilk kucaðýma aldýðýmda baþlamýþtý!
Hayatým ve tüm yaþantýlarým yeniden anlamlandýrdýn!
Seninle hayat benim için yeniden baþlýyordu!
Çünkü, ben seninle Baba olmuþtum!
Seninle beraber yeniden hayatý öðrenecektim!
Seni, emeklerken, yürürken, koþarken seyrederken!
Ayný zaman da gururlanmayý...
Sonra özleminle duygulanýp aðlamayý öðrendim!
Sesini duyunca heyacanlanmayý!
Yada, resmini görünce, özlemle öpmeyi... baþarýlarýný duyunca gururla, gülmeyi...
Zor durumda olduðunu hissettiðimde...
Canýnýn yandýðýný düþündüðümde...
Kendimi ne kadar kötü hissettiðimi...
Hayatýn bana nasýl zehir olduðunu öðrendim...
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: