Ruhum ve bedenim bir birinden ayrý hareket ediyor. Kýr prangalarýný þu matem kokan diyardan. Ýnsandan kaçýyorum bir insana doðru. Ellerimden damlayan üç damla kan ve gözlerim âmâ olmuþ. Gitmeyin þehri aydýnlatan benler. N’olur býrakmayýn beni yalnýz, bu çaðdýþý çaðda. Kapýlar kapanýyor, ardýnda çýðlýklarý ile kalmýþ bir ben. Kitap kokulu masam ve bitmek üzere olan mürekkebim. Belki kaným yeþertir gül kokan kaðýt bostanýmý Kaç kamçý daha paklayacak bu ruhu. Ruhumu prangalara vurmuþlar sanki. Kaçmak istiyor fakat beden denen mahluk hapsetmiþ onu. Biliyor bu çaðýn insaný olmadýðýný. Sonra bir ýþýk beliriyor; derin ve parlak. Sanki hapsedilmiþ hayallerin resmi. Tekrar duruyor dünya. Bitti denilen yerin daha baþlamamýþ olmasý sarýyor benliði.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Noah Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.