Gitmek veyahüt Kalmak

Sýrtýmda heybem bir tren istasyonuna vardým.
Heybem maddede boþ manada günahlar ile dolu.
Karanlýkta aydýnlýðý bekleyen bir yolcu.
Bir aydýnlýk görülüyor ufukta; tren farý.
Yaklaþan tren ise beni ölüme götüren bir binek.
Son bir kez arkama dönüp bakmak istiyorum.
Geride iþlediðim günahlarýn urbaný sallanýyor.
Oysaki etrafýmda insan terennümleri.
Ellerim karýncalanýyor gözlerim biraz nemli ve umudum bir tren.
Tren perona yaklaþýyor.
Ayaklarým gitmek ile kalmanýn arasýnda çarpýk duruyor.
Bir adým ötesini bilmek zor olsa da bir adým geri atmak ise ömür boyu zulmet.
Bu gitgeller içinde dururken bir ses iliþiyor kulaðýma.
Saatin gong sesi. Demek vakit geldi; ayrýlýk vakti.
Trene binme cesaretini topluyorum ve ayaðýmý ilk basamaða atýyorum.
Arkamda boyacý bir çocuk "Eskimiþ bir ayakkabý ile yola mý çýkýlýr?" diye baðýrýyor.
Bir anda irkiliyorum ve çocuða doðru dönüyorum.
Yüzünün her zerresinde yorgunluk ve umudun harmaný var
Sýcak bir gülümseme ile bana yetiþmenin derdinde.
Ve ben gitgellerin eþiðinde yaþayan bir fâni….
Sosyal Medyada Paylaşın: