Kaðýda mý dargýndý, Suskundu sözlerim? Yoksa yazmak istemeyen, Kaleme mi? Uçuþup dururlar, Çarpýþýp vuruþurlar, Çýðlýk çýðlýk haykýrýrlar da Duyulmasýn, görülmesin, Okunmasýn isterler gibi… Ne kadar sessiz olsalar… Ne kadar gizli… Ne kadar en derinde… Bilen bilir… Duyan duyar… Gören görürdü… O’nun dilediðince… O’nun nasibince… Can...Can...Can… Sýðamasa da bedene, Hayata, rollerine… Emanetlerinden kopamaz, Kurtulamaz… Sussa da , Kaçsa da çýkamaz… Uçsa da , Yansa da çýkamaz…
Kaðýt daha da tozlanýr, Kirlenir, Solar… Kalem gittikçe tükenir… Sözler silik sessizleþir… Nasibince Manaya Sýðar, Can… Can… Can… Þükür ile törpülenir… Sabýr ile bükülür… Dua ile kývrýlýr… Ýllâ AÞK ile… Ýllâ O’na sýðýnýr… Ýllâ O’na döner…
29.08.2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
Semiha Türkmen Çiçekoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.