yeni bir þiir yazmak istiyorum
bilemedim
nerden baþlayacaðýmý
binlerce þiir akýp geçerken
nehir gibi zihnimin içinden
heceleri bir bir
suskun yapraklar gibi dökülürken
sayfaya
uçsuz-bucaksýz bir istek bu
yürürken
iki yaným aþk
tadýlmamýþ hisler
daha neler var neler
yaðmur olup
usumun bulutlarýndan
yeryüzüne inecek
dalgalanýyor ruhum
ani mesajlar
uyarýlar veriyor
bu yüzden
her þey bir rutine baðlanmýþ
benden habersiz
sonra onu anlatýlýyorum
fesleðen kokulu sonbahar gününe
kurþuna diziliyor
þiirin her satýrý
göz alabildiðince ihanet
baþka bir entrika içinde
her nokta
her virgül
belki bu yüzden tüm kaygýlar
ya da derinlerine dalmaya götüren
sýra dýþý algýlar
içimde beklemede
tutkulu
endiþeli
sabýrsýz
özlemle dolu
sokak bomboþ
günlük hava tahmin raporlarýnýn aksine
bir yalancý yaðmur
çiçek açtýrýyor kasýmpatýlarýma
bu mevsimde
kelebek oluyor sevgili
gelip konuyor üstüne
her þeye raðmen
aklýmýn ve yüreðimin kabullendiði
alýþkanlýklarýna rýza gösterdiðim
zorluðunun farkýnda olduðum
sýðýnaðý çatýsý olan
daimi bende husul bulan
sadece adresi sürekli deðiþen
gizemli duygularým mevcut
ýssýzlýðý boðuyor yaðmur
çýðlýklar sarýyor geceyi
bir çizgi gibi
yanýp sönüyor deniz feneri
kalbime tecessüm ediyor ýþýðý
belli belirsiz
yürüyor gözlerimin önünden özlem duyduklarým
alýp götürüyorlar beni en uzaklara
hayatýn zor ve acý yanlarýyla tanýþýyorum
hem þefkatten yoksun
hem de yürekten gelen bir destekten
bir habersizliðe terk edilmiþ
yalnýzlýk hissiyle bocalýyorum þimdi
vesveselere kapýlarak
üstelik de
söz seviyesinden öteye geçmemiþken
sýnýrlarý aþmanýn coþkusuna da nispeten alýþmýþken
beni kararsýz bir ruh haline zorlayan
bu kelimelerin vaveylasý
kim bilir
daha ne kadar sürecek
redfer