''ELVEDA'' DİYEBİLMİŞTİM...

iþte gidiyorum sayende yalnýzlýðýmla gurbete
arkama bakmadan yol alýyorum uzaklara...
dönüþü olmayan aþkýna gönlüm isyanda
sevdamýzýn ateþini ben harlarken
vicdanýn hiç sýzlamadan sen söndürdün
o güzelim anýlarý bir bir karanlýða gömdün
artýk senden gitmek bana farz, bilesin
beni hiç bekleme; dünyamý, rotamý deðiþtirdim!

bir yudum çayýn bile hatýrý kalmamýþsa sende
alnýna kondurduðum buseleri silmiþsen
neyliyeyim kalbini dikenli gül dallarýyla örmüþsen
uzaklara yol almak boynumun borcu oldu
nefesim nefesinle koklaþmayacak
saksýdaki karanfillerim boynu bükük kalacak
dönüþü olmayan yollarý kapadým, bil istedim!

zaman aþýmýnda ardýna kadar açtýðýn kapýnda
beni deðil, solmuþ çiçekleri göreceksin
sevda pýnarýný kýzgýn çöllerinde kuruttuðun
sonbaharýn en çetin ayazlarý düþürdüðün
yemyeþil gönül daðýmý hazana çevirdiðin
ömrünü sevdasýna adayan sevdalýný kaybettin!

türküler, þiirler duygusuzluðuna aðýt yakacak
yalnýzlýðýn hücresinde ’’ah’’lar çeksen de
duyulmayacak acý feryatlarýn, çýðlýklarýn
kara tren garýndan kalkarken el sallamýþtým
gözlerine inmiþti siyah bir perde, görmemiþtin
karabulut kaplamýþtý gök kubbeni ansýzýn
hayat veren yaðmurlarýný dindirmiþtin
kendi çölünü kendin yarattýn!..

son bakýþlarým hayat dolu gözlerine boþalmýþtý
sisli amansýz yolculuðum baþlamýþtý
kara trenin düdüðüne karýþan fýsýldamamla
’’elveda’’ diyebilmiþtim
ve sen bitmiþtin acýlar doldurduðun gönülde...

Zafer Direniþ
...

Sosyal Medyada Paylaşın: